21. yüzyıl Hindistan dış politikası'nda 'Hint-Pasifik' kavramı tartışmaları

Abstract

Asya jeopolitiğinde Çin, ABD ve Hindistan denkleminde üç büyük değişim yaşanmaktadır. Asya'nın iki devinden biri olan Çin'in 'Batıya İlerleyiş' söylemiyle 'Barışçı Yükselişi', Hint Okyanusu bölgesindeki stratejik varlığı nedeniyle ortaya çıkan 'İnci Dizisi' teorisi ve 'Çin Rüyası' söylemiyle ortaya koyduğu hegemonik 'Kuşak ve Yol Girişimi' ilk değişimdir. İkinci değişim ABD'nin 'Çin faktörü' ve kendi güç projeksiyonunda yaşanan düşüşün etkisiyle 'Asya'ya dönüşü' ve 'dengeleyici rol' biçtiği Asya'nın diğer devi Hindistan'a 'özel ilgi' göstermeye başlamasıdır. Hindistan'ın Çin'den daha yavaş ancak daha emin yükselişi ve 'Doğu'ya Bakış/Doğu'ya Hareket' politikası ise üçüncü değişimdir. Bu üç büyük jeopolitik değişim 'Hint-Pasifik' kavramının doğmasına ve temel dinamikleri ekseninde bir 'denge stratejisi' olarak gelişmesine yol açmıştır. Hint ve Pasifik Okyanuslarının tek bir stratejik birim olarak düşünüldüğü 'jeopolitik bir bölge' olarak ortaya çıkan Hint-Pasifik üzerine ABD-Çin-Hindistan 'stratejik üçgeni' iki temel tartışmadan biri olmakla beraber ikinci tartışma olan 'Quad' oluşumu Çin'in dengelenmesine yönelik dört temel Hint-Pasifik aktörünün farklı Hint-Pasifik yorumlarına sahne olmaktadır. Çalışma Hint-Pasifik anlatısına ilişkin temel Hint-Pasifik dinamikleri olarak ABD ve geleneksel müttefikleri Japonya ve Avustralya ile 'stratejik ortağı' Hindistan'ın politikalarına ve ayrıca Hindistan'ın bu üç ülkeyle ve Çin'le ilişkilerine yoğunlaşmaktadır. Kavramsal olarak, süreç odaklı ve söylem ve belge analizi yöntemleriyle ve ayrıca konuya ilişkin önemli isimlerle sağlanan kişisel görüşmelerle ortaya konan bu çalışma Uluslararası İlişkiler Teorisi olarak Realist ve onun yol arkadaşı Jeopolitik ve ayrıca Konstrüktivist prizmadan uygulamalı yaklaşımlar geliştirmektedir. Hindistan'ın geleneksel 'ittifak karşıtlığına' verdiği önem ve aynı zamanda geliştirdiği 'hiyerarşik stratejik ortaklıklarla' proaktif dış politika yapısından hareketle bu çalışma odak aldığı 21. yüzyıl Hindistan Dış Politikası üzerine ülke içindeki politik ve akademik tartışmaları dikkate alan yeni bir bakış açısı sunarak 'Konjonktürel Bağlantısızlık' ve 'Bağlantısız Dengeleme' kavramsallaştırmalarını önermektedir.

There are three major changes in the equation of China, the US and India in Asian geopolitics: The 'Peaceful Rise' of China, one of the two giants of Asia, with the discourse of 'March West', the 'String of Pearls' theory, which emerged due to its strategic presence in the Indian Ocean Region (IOR) and the hegemonic 'Belt and Road Initiative' (BRI) that presents with the 'Chinese Dream' rhetoric are the first changes. The second change is that the US' 'return to Asia' and has begun to show the 'special interest' to India, the other giant of Asia, which it assigns a 'balancing role', with the effect of the 'China factor' and the decline in its power projection. The third change is India's slower but more consistent rise than China and its 'Look East/Act East' policy. These three major geopolitical changes have led to the emergence of the 'Indo-Pacific' concept and its development as a 'balance strategy' in the axis of its fundamental dynamics. The US-China-India 'strategic triangle' on the Indo-Pacific, which emerged as a 'geopolitical region' where the Indian and Pacific Oceans are considered as a single strategic unit, is one of the two main debates, while the 'Quad' formation as the second debate witnesses of different Indo-Pacific interpretations of the four main Indo-Pacific actors towards balancing China. The study concentrates on the policies of the US and its traditional allies Japan and Australia and its 'strategic partner' India as fundamental Indo-Pacific dynamics regarding the Indo-Pacific narrative, and also India's relations with these three countries and China. This study, which is presented conceptually, process driven and through discourse and document analysis methods, as well as personal interviews with important names on the subject, develops practical approaches from the Realist and its bedfellow Geopolitics as well as Constructivist prism as the International Relations (IR) Theory. This study proposes the conceptualisations of 'Conjunctural Non-Alignment' (CNA) and 'Non-Aligned Balancing' (NAB) on the 21st century Indian Foreign Policy, which this study focuses, by presenting a new perspective considering domestic political and academic debates, as the importance India attaches to its traditional 'anti-alliance' and its proactive foreign policy structure with its own 'hierarchical strategic partnerships'.