X ve Y kuşaklarının iş-yaşam dengesinin örgütsel tükenmişliklerine etkisi

Abstract

Tarihsel süreçlerde meydana gelen önemli değişiklikler veya olaylar, o dönem insanının özelliklerini de belirlemiştir. Oluşan birçok kuşak, bir öncekinden etkilenerek ve bir sonrakini etkileyerek yaşamını devam ettirmiştir. Özellikle bu etkiler, iş yaşamında da değişikliklere neden olmuştur. Bu dönemimizi kapsayan ve çalışma hayatının büyük bir kısmında bulunan X ve Y kuşağı iş görenleri birlikte çalışma imkanı bulmuştur. Bu çalışmanı amacı aynı kurum içerisinde görev alan X ve Y kuşağı çalışanlarını iş-yaşam dengelerinin örgütsel tükenmişlikleri üzerindeki etkisini incelemektir. Araştırmaya, Gümüşhane İli'nde görev yapan 136 tane X kuşağı ve 164 tane Y kuşağı kamu çalışanı dahil edilmiştir. Çalışmada veriler anket yöntemiyle toplanmıştır. Anket üç bölümden oluşmaktadır. İlk bölümde, katılımcıların demografik özelliklerini ortaya koyacak sorular yer almaktadır. İkinci bölüm, Maslach'ın (1981) Tükenmişlik Ölçeği'nden uyarlanarak oluşturulan sorulardan oluşmaktadır. Üçüncü bölüm ise katılımcıların iş-yaşam dengelerini ölçümlemek üzere Çiğdem Apaydın (2011) tarafından oluşturulan İş-Yaşam Dengesi Ölçeği kullanılacaktır. Araştırmaya konu olan Y kuşağı çalışanlarının kendilerinden büyük olan X kuşağı çalışanlarına göre daha fazla örgütsel tükenmişlik yaşama eğilimine sahip olduğu görülmüşür. Ayrıca ankette yer alan ve kontrol değişkeni olarak analize sokulan demografik faktörlerden cinsiyet, eğitim durumu ve çocuk sayısının sonuçlar üzerinde etkili olduğu görülmüştür. Çalışanların yaşları arttıkça duyarsızlaşmalarının azaldığı görülmektedir. Kendine zaman ayırma düzeyi arttığında da çalışanların duyarsızlaşma düzeylerinin azaldığı görülmektedir. Çalışanların özel yaşam alanlarına ayıracakları zamanın artması, duygusal tükenmişlik üzerinde azaltıcı bir etkiye neden olurken yaşamı ihmal etmeleri artırıcı bir etkiye neden olmaktadır. Çalışanların iş ve yaşam uyumunun kişisel başarı üzerinde artırıcı etkisi, yaşamı ihmal etmesi ile azaltıcı bir etkiye dönüşmektedir. Ayrıca iy yaşam uyumu ile duygusal tükenme arasındaki ilişki ile kendine zaman ayırma ve kişisel başarı arasındaki ilişkinin pozitif yönlü olduğu ve bu etki durumunun Y kuşağına özgü bir durum olduğu görülmüştür. Sonuç olarak; çalışanların yaşları arttıkça, yaşam alanlarında sağlanacak denge durumunun örgütsel tükenmişlikleri üzerindeki etkisi azalmaktadır.

Significant changes or events in historical processes have also identified the characteristics of the people of that period. Many generations have been affected by the previous one and continued to live by affecting the next one. In particular, these effects have also led to changes in business life. Those working in the X and Y generations, which cover this period and are in most of the working life, have had the opportunity to work together. The aim of this study is to investigate the effect of X and Y generation workers who work in the same institution on the organizational burnout of work-life balances. The study included 136 X generation and 164 Y generation public employees in Gümüşhane Province and Torul District. Data were collected by survey method. The questionnaire consists of three parts. In the first part, there are questions about the demographic characteristics of the participants. The second part consists of the questions created by adapting Maslach's (1981) Burnout Scale. In the third part, Work-Life Balance Scale, which was created by Çiğdem Apaydın (2011), will be used to measure the work-life balance of the participants. The Y generation employees who are the subject of the study have a tendency to experience more organizational burnout than the older generation X employees. In addition, gender, educational status and number of children, which are the demographic factors included in the survey and analyzed as control variables, were found to be effective on the results. It is seen that the desensitization of the employees decreases with age. It is seen that the level of self-depersonalization decreases when the level of self-time increases. Increasing the amount of time that employees will devote to private living spaces has a diminishing effect on emotional burnout, while neglecting life has an increasing effect. Increasing effect of employees' work and life harmony on personal success turns into a reducing effect with neglect of life. In addition, the relationship between good life adaptation and emotional exhaustion, and the relationship between self-allocation and personal accomplishment were found to be positive and this effect was unique to the Y generation. As a result; As the age of the employees increases, the effect of the balance status to be provided in the living spaces on the organizational burnout decreases.