Özet:
Artan nüfus, teknoloji ve sanayileşme, doğal su kaynaklarının yanlış ve orantısız kullanımına neden olmuştur. Bunun sonucu olarak enerji ihtiyacını karşılamak amacıyla küçük ya da büyük HES projeleri, yol yapımı veya geliştirilmesi, akarsuların ıslahı, menfez çalışmaları, akarsu yataklarında su akış yataklarının değiştirilmesi, alan kazanma faaliyetleri sonucu oluşan heyelan ve ya toprak kaymaları, yeni oto yol yapım yada genişletme faaliyetleri, akarsu havzalarına rastgele toprak veya moloz dökümleri, bahçe sulama, zirai ilaçların aktif kullanımı, mera gübreleme ve egzotik balık üretimi faaliyetleri gibi sebeplerle birlikte su kaynaklarındaki ekolojik değişme ve kirletici yükü artmıştır. Bunun bir sonucu olarak ta doğal balığın habitatının kötüleşmesi, besininin azalması ve üreme alanlarının yok olması sonucu populasyonlarında azalma ya da bitmesine neden olmuştur. Oluşan bu boşluk balıklandırma sevdasını artırmıştır. Balıklandırma, son 200 yıldır uygulanmaya çalışılan bir metottur. Düşünce ve teorik olarak mantıklı olmasına karşın birçok yanlışı da beraberinde getirmektedir. Ülkemizde ilk balıklandırma faaliyeti biyolojik mücadele için sivrisinek balığının (Gambusia affinis) Amik gölü bataklıklarına Fransızlar tarafından aşılanması ile başlamıştır. Günümüzde ise pek çok bakanlığın yanı sıra, dernekler, işletmeler, belediyeler gibi resmi kurumlar ve şahıslarca kontrolsüz olarak devam etmektedir. Bu da ülkemiz sularında ciddi derecede genetik kirliliğe sebep olmuştur ve olmaya da devam etmektedir. 2006 verilerine göre, bu amaç doğrultusunda 65'in üzerinde deniz ve tatlı su balığı türü 27 ülkede balıklandırma faailiyetlerinde deneysel ve üretim amaçlı olarak kullanılmıştır. Bu çalışmada özellikle Trabzon ili ve çevresinde yapılan balıklandırma faaliyetleri ve etkileri değerlendirilmeye çalışılmıştır.
